Άσκηση: Να βρείτε και να αναγνωρίσετε το είδος του λανθάνοντος υποθετικού λόγου στις ακόλουθες προτάσεις:
1. Ἀλλὰ μὴν ταῦτά γε μὴ αἰσθανομένῳ μὲν ἀβίωτος ἂν εἴη ὁ βίος.
2. Τῷ θεῷ ἄρα τοῦτ’ ἔοικεν αὐτῆς, καί τις εἰς τοῦτο βλέπων καὶ πᾶν τὸ θεῖον γνούς, θεόν τε καὶ φρόνησιν, οὕτω καὶ ἑαυτὸν ἂν γνοίη μάλιστα.
3. Ὅ,τι ἄν μή καθ’ ἡμέραν ὑμᾶς ἐνοχλῇ, παρορᾶτε.
4. Ὁ μὴ ἀδικῶν, οὐ κολάζεται.
5. Παρ’ ἐμοὶ οὐδεὶς μισθοφορεῖ, ὅστις μὴ ἱκανὸς ἐστὶν ἐμοὶ ἴσα πονεῖν.
6. Ἅ μή προσήκει μήτε ἄκουε μήτε ὅρα.
7. Ἔχοντες ἀτείχιστον τήν πόλιν ἡττησσόμεθα ὑπό τῶν Θηβαίων.
8. Δίκαια δράσας συμμάχους ἕξεις θεούς.
9. Καὶ ὅσα αὐτὸς ὑπ’ ἄλλων ἐρωτῷτο, διὰ τὸ ἀγχίνους εἶναι ταχὺ ἀπεκρίνετο.
10. Ἐγὼ ὀκνοίην ἂν εἰς τὰ πλοῖα ἐμβαίνειν, ἃ ἡμῖν Κῦρος δοίη.
11. Ταῦτα παραβὰς καὶ ἐξαμαρτάνων τι τούτων τί ἀγαθὸν ἐργάσῃ σαυτόν;
12. Ὁμολογῶν μὲν ἀδικεῖν ἀποθνῄσκει, ἀμφισβητῶν δὲ ἐλέγχεται.
13. Οὔτε γὰρ βοὸς ἂν ἔχων σῶμα, ἀνθρώπου δὲ γνώμην ἐδύνατ' ἂν πράττειν ἃ ἐβούλετο.
14. Ἐπιόντων τῶν Ἀθηναίων ὑπεχώρουν οἱ Λακεδαιμόνιοι.
15. Ὁπότε τὸν μισθὸν ἔχοιμεν, ἀπίοιμεν ἄν.
16. Ταῦτα ποιήσαντες μισθὸν ἕξετε.
17. Φαίη δ’ ἂν ταῦτα καὶ αὐτὸς ἐλεγχόμενος.
18. Mὴ ἀπέλθητε, πρὶν ἂν ἀκούσητε.
19. Οὕτω γὰρ οὔτ’ εὐτυχῶν ἔσει περιχαρὴς οὔτε δυστυχῶν περίλυπος.
20. Ταῦτα ποιοῦντες τοὺς θεοὺς βοηθοὺς ἔχοιτ' ἄν.
21. Ταῦτα γιγνώσκων πράττοις ἂν ἄριστα.
22. Ὁποσάκις ἔλθοιεν, εὐμενῶς αὐτοὺς προσεδέχετο.
23. Οὐκ ἂν ἐπεχειροῦμεν πράττειν, ἃ μὴ ἠπιστάμεθα.
24. Σπουδαίου ἀνδρὸς δεηθεῖσα ἡ πόλις ἀπέβλεπε πρὸς τὸν Θεμιστοκλέα.
25. Οὐκ ἂν ἔλαθεν ὁρμώμενος ὁ Κλέων πάσῃ τῇ στρατιᾷ.
26. Ἀδικοῦντες βλάπτομεν ἡμᾶς αὐτούς.
27. Πάντες οἱ στρατιῶται κακοὶ ἔσονται ὁρῶντες ἡμᾶς ἀθύμους.
28. Ἔχων τι ἐδίδους ἄν.
29. Μὴ εἰσβαλόντων Περσῶν εἰς Ἀθήνας οὐκ ἂν οἱ Ἀθηναῖοι κατέλιπον τὴν πόλιν.
30. Μισῶ πονηρόν, χρηστὸν ὅταν εἴπῃ λόγον.
31. Κῦρος οὕστινας ὁρῴη τὰ καλὰ διώκοντας, πάσαις τιμαῖς ἐγέραιρεν.
32. Τὰς τοῦ πατρὸς προαιρέσεις ἀναμνησθεὶς οἰκεῖον καὶ καλὸν ἕξεις παράδειγμα.
33. Αὐτοῦ διατρίψωμεν, ἔως ἄν φῶς γένηται.
34. Οὐκ ἄν δικάσαις, πρὶν ἄν ἀμφοῖν μῦθον ἀκούσῃς.
1. Ἀλλὰ μὴν ταῦτά γε μὴ αἰσθανομένῳ μὲν ἀβίωτος ἂν εἴη ὁ βίος.
- Ο υποθετικός λόγος λανθάνει στην υποθετική μετοχή (αἰσθανομένῳ).
- Στην απόδοση έχουμε δυνητική ευκτική ενεστώτα (ἂν εἴη).
- Σχηματίζεται επομένως υποθετική πρόταση που δηλώνει την απλή σκέψη του λέγοντος ως εξής: εἰ μὴν ταῦτά γε μὴ αἰσθανοίµην μὲν, ἀβίωτος ἂν εἴη ὁ βίος.
2. Τῷ θεῷ ἄρα τοῦτ’ ἔοικεν αὐτῆς, καί τις εἰς τοῦτο βλέπων καὶ πᾶν τὸ θεῖον γνούς, θεόν τε καὶ φρόνησιν, οὕτω καὶ ἑαυτὸν ἂν γνοίη μάλιστα.
- Ο υποθετικός λόγος λανθάνει στις υποθετικές μετοχές (βλέπων, γνούς).
- Στην απόδοση έχουμε δυνητική ευκτική αορίστου β᾽ (ἂν γνοίη).
- Σχηματίζονται επομένως υποθετικές προτάσεις που δηλώνουν την απλή σκέψη του λέγοντος ως εξής: τῷ θεῷ ἄρα τοῦτ’ ἔοικεν αὐτῆς, καί τις εἰς τοῦτο εἰ βλέποι καὶ πᾶν τὸ θεῖον εἰ γνοίη, θεόν τε καὶ φρόνησιν, οὕτω καὶ ἑαυτὸν ἂν γνοίη μάλιστα.
3. Ὅ,τι ἄν μή καθ’ ἡμέραν ὑμᾶς ἐνοχλῇ, παρορᾶτε.
- Ο υποθετικός λόγος λανθάνει στην αναφορικοϋποθετική πρόταση (Ὅ,τι ἄν μή καθ’ ἡμέραν ὑμᾶς ἐνοχλῇ).
- Στην υπόθεση έχουμε υποτακτική ενεστώτα (ἐνοχλῇ).
- Στην απόδοση έχουμε προστακτική ενεστώτα (παρορᾶτε).
- Σχηματίζεται επομένως υποθετική πρόταση που δηλώνει το προσδοκώμενο ως εξής: ἄν μή καθ’ ἡμέραν ὑμᾶς ἐνοχλῇ τὶ, παρορᾶτε.
4. Ὁ μὴ ἀδικῶν, οὐ κολάζεται.
- Ο υποθετικός λόγος λανθάνει στην αναφορικοϋποθετική μετοχή (ἀδικῶν).
- Στην απόδοση έχουμε οριστική ενεστώτα (κολάζεται).
- Σχηματίζεται επομένως αναφορικοϋποθετική πρόταση που δηλώνει την αόριστη επανάληψη στο παρόν και στο μέλλον ως εξής: ἄν τὶς μὴ ἀδικῇ, οὐ κολάζεται.
5. Παρ’ ἐμοὶ οὐδεὶς μισθοφορεῖ, ὅστις μὴ ἱκανὸς ἐστὶν ἐμοὶ ἴσα πονεῖν.
- Ο υποθετικός λόγος λανθάνει στην αναφορικοϋποθετική πρόταση (ὅστις μὴ ἱκανὸς ἐστὶν ἐμοὶ ἴσα πονεῖν).
- Στην υπόθεση έχουμε οριστική ενεστώτα (ἐστὶν).
- Στην απόδοση έχουμε δυνητική ευκτική ενεστώτα (μισθοφορεῖ).
- Σχηματίζεται επομένως υποθετική πρόταση που δηλώνει το πραγματικό ως εξής: εἰ μὴ ἱκανὸς ἐστὶν ἐμοὶ ἴσα πονεῖν, παρ’ ἐμοὶ οὐδεὶς μισθοφορεῖ.
6. Ἅ μή προσήκει μήτε ἄκουε μήτε ὅρα.
- Ο υποθετικός λόγος λανθάνει στην αναφορικοϋποθετική πρόταση (ἅ μή προσήκει).
- Στην υπόθεση έχουμε οριστική ενεστώτα (προσήκει).
- Στην απόδοση έχουμε προστακτική ενεστώτα (ἄκουε, ὅρα).
- Σχηματίζεται επομένως υποθετική πρόταση που δηλώνει το προσδοκώμενο ως εξής: ἄν μὴ προσήκει μήτε ἄκουε μήτε ὅρα.
7. Ἔχοντες ἀτείχιστον τήν πόλιν ἡττησσόμεθα ὑπό τῶν Θηβαίων.
- Ο υποθετικός λόγος λανθάνει στην υποθετική μετοχή (ἔχοντες ).
- Στην απόδοση έχουμε οριστική μέλλοντα (ἡττησσόμεθα).
- Σχηματίζεται επομένως υποθετική πρόταση που δηλώνει το προσδοκώμενο ως εξής: ἂν ἔχωμεν ἀτείχιστον τήν πόλιν ἡττησσόμεθα ὑπό τῶν Θηβαίων.
8. Δίκαια δράσας συμμάχους ἕξεις θεούς.
- Ο υποθετικός λόγος λανθάνει στην υποθετική μετοχή (δράσας).
- Στην απόδοση έχουμε οριστική μέλλοντα (ἕξεις).
- Σχηματίζεται επομένως υποθετική πρόταση που δηλώνει το προσδοκώμενο ως εξής: ἂν δίκαια δράσῃς, συμμάχους ἕξεις θεούς.
9. Καὶ ὅσα αὐτὸς ὑπ’ ἄλλων ἐρωτῷτο, διὰ τὸ ἀγχίνους εἶναι ταχὺ ἀπεκρίνετο.
- Ο υποθετικός λόγος λανθάνει στην αναφορικοϋποθετική πρόταση (ὅσα αὐτὸς ὑπ’ ἄλλων ἐρωτῷτο).
- Στην υπόθεση έχουμε ευκτική ενεστώτα (ἐρωτῷτο).
- Στην απόδοση έχουμε οριστική παρατατικού (ἀπεκρίνετο).
- Σχηματίζεται επομένως υποθετική πρόταση που δηλώνει την αόριστη επανάληψη στο παρελθόν ως εξής: εἰ ὑπ’ ἄλλων ἐρωτῷτο, διὰ τὸ ἀγχίνους εἶναι ταχὺ ἀπεκρίνετο.
10. Ἐγὼ ὀκνοίην ἂν εἰς τὰ πλοῖα ἐμβαίνειν, ἃ ἡμῖν Κῦρος δοίη.
- Ο υποθετικός λόγος λανθάνει στην αναφορικοϋποθετική πρόταση (ἃ ἡμῖν Κῦρος δοίη).
- Στην υπόθεση έχουμε ευκτική αορίστου β’ (δοίη).
- Στην απόδοση έχουμε δυνητική ευκτική ενεστώτα (ὀκνοίην ἂν).
- Σχηματίζεται επομένως υποθετική πρόταση που δηλώνει την απλή σκέψη του λέγοντος ως εξής: εἰ ταῦτα ἡμῖν Κῦρος δοίη, ὀκνοίην ἂν εἰς τὰ πλοῖα ἐμβαίνειν.
11. Ταῦτα παραβὰς καὶ ἐξαμαρτάνων τι τούτων τί ἀγαθὸν ἐργάσῃ σαυτόν;
- Ο υποθετικός λόγος λανθάνει στις υποθετικές μετοχές (παραβὰς, ἐξαμαρτάνων).
- Στην απόδοση έχουμε υποτακτική αορίστου (ἐργάσῃ, προσοχή! Η υποτακτική αορίστου θεωρείται μελλοντική έκφραση).
- Σχηματίζονται επομένως υποθετικές προτάσεις που δηλώνουν το προσδοκώμενο ως εξής: ἐὰν ταῦτα παραβῇς καὶ ἐξαμαρτάνῃς τι τούτων, τί ἀγαθὸν ἐργάσῃ σαυτόν;
12. Ὁμολογῶν μὲν ἀδικεῖν ἀποθνῄσκει, ἀμφισβητῶν δὲ ἐλέγχεται.
- Ο υποθετικός λόγος λανθάνει στις υποθετικές μετοχές (ὁμολογῶν, ἀμφισβητῶν).
- Στην απόδοση έχουμε οριστική ενεστώτα (ἀποθνῄσκει, ἐλέγχεται).
- Σχηματίζονται επομένως υποθετικές προτάσεις που δηλώνουν το πραγματικό ως εξής: εἰ ὁμολογεῖ μὲν ἀδικεῖν, ἀποθνῄσκει, εἰ δὲ ἀμφισβητεῖ, ἐλέγχεται.
13. Οὔτε γὰρ βοὸς ἂν ἔχων σῶμα, ἀνθρώπου δὲ γνώμην ἐδύνατ' ἂν πράττειν ἃ ἐβούλετο.
- Ο υποθετικός λόγος λανθάνει στην υποθετική μετοχή (ἔχων).
- Στην απόδοση έχουμε δυνητική οριστική παρατατικού (ἐδύνατ' ἂν).
- Σχηματίζεται επομένως υποθετική πρόταση που δηλώνει το μη πραγματικό ως εξής: οὔτε εἰ εἶχε βοὸς σῶμα, ἀνθρώπου δὲ γνώμην ἐδύνατ' ἂν πράττειν ἃ ἐβούλετο.
14. Ἐπιόντων τῶν Ἀθηναίων ὑπεχώρουν οἱ Λακεδαιμόνιοι.
- Ο υποθετικός λόγος λανθάνει στην υποθετική μετοχή (ἐπιόντων).
- Στην απόδοση έχουμε οριστική παρατατικού (ὑπεχώρουν).
- Σχηματίζεται επομένως υποθετική πρόταση που δηλώνει την αόριστη επανάληψη στο παρελθόν ως εξής: εἰ ἐπίοιεν οἱ Ἀθηναῖοι, ὑπεχώρουν οἱ Λακεδαιμόνιοι.
15. Ὁπότε τὸν μισθὸν ἔχοιμεν, ἀπίοιμεν ἄν.
- Ο υποθετικός λόγος λανθάνει στην χρονικοϋποθετική πρόταση (ὁπότε τὸν μισθὸν ἔχοιμεν).
- Στην υπόθεση έχουμε ευκτική ενεστώτα (ἔχοιμεν).
- Στην απόδοση έχουμε δυνητική ευκτική ενεστώτα (ἀπίοιμεν ἄν).
- Σχηματίζεται επομένως υποθετική πρόταση που δηλώνει την απλή σκέψη του λέγοντος ως εξής: εἰ τὸν μισθὸν ἔχοιμεν, ἀπίοιμεν ἂν.
16. Ταῦτα ποιήσαντες μισθὸν ἕξετε.
- Ο υποθετικός λόγος λανθάνει στην υποθετική μετοχή (ποιήσαντες).
- Στην απόδοση έχουμε οριστική μέλλοντα (ἕξετε).
- Σχηματίζεται επομένως υποθετική πρόταση που δηλώνει το προσδοκώμενο ως εξής: ἐὰν ταῦτα ποιήσητε, μισθὸν ἕξετε.
17. Φαίη δ’ ἂν ταῦτα καὶ αὐτὸς ἐλεγχόμενος.
- Ο υποθετικός λόγος λανθάνει στην υποθετική μετοχή (ἐλεγχόμενος).
- Στην απόδοση έχουμε δυνητική ευκτική ενεστώτα (ἂν φαίη).
- Σχηματίζεται επομένως υποθετική πρόταση που δηλώνει την απλή σκέψη του λέγοντος ως εξής: εἰ καὶ αὐτὸς ἐλέγχοιτο, φαίη δ’ ἂν ταῦτα.
18. Mὴ ἀπέλθητε, πρὶν ἂν ἀκούσητε.
- Ο υποθετικός λόγος λανθάνει στην χρονικοϋποθετική πρόταση (πρὶν ἂν ἀκούσητε).
- Στην υπόθεση έχουμε υποτακτική αορίστου β᾽ (ἀπέλθητε).
- Στην απόδοση έχουμε υποτακτική αορίστου (ἀκούσητε, προσοχή! Η υποτακτική αορίστου θεωρείται μελλοντική έκφραση).
- Σχηματίζεται επομένως υποθετική πρόταση που δηλώνει το προσδοκώμενο ως εξής: μὴ ἀπέλθητε, ἂν ἀκούσητε.
19. Οὕτω γὰρ οὔτ’ εὐτυχῶν ἔσει περιχαρὴς οὔτε δυστυχῶν περίλυπος.
- Ο υποθετικός λόγος λανθάνει στις χρονικοϋποθετικές μετοχές (εὐτυχῶν, δυστυχῶν).
- Στην απόδοση έχουμε οριστική μέλλοντα (ἔσει).
- Σχηματίζονται επομένως χρονικοϋποθετικές προτάσεις που δηλώνουν το προσδοκώμενο ως εξής: οὕτω γὰρ οὔτε, ὅταν εὐτυχῇς, ἔσει περιχαρής, οὔτε, ὅταν δυστυχῇς, περίλυπος.
20. Ταῦτα ποιοῦντες τοὺς θεοὺς βοηθοὺς ἔχοιτ' ἄν.
- Ο υποθετικός λόγος λανθάνει στην υποθετική μετοχή (ποιοῦντες).
- Στην απόδοση έχουμε δυνητική ευκτική ενεστώτα (ἔχοιτ' ἄν).
- Σχηματίζεται επομένως υποθετική πρόταση που δηλώνει την απλή σκέψη του λέγοντος ως εξής: εἰ ταῦτα ποιοῖτε, τοὺς θεοὺς βοηθοὺς ἔχοιτ` ἂν.
21. Ταῦτα γιγνώσκων πράττοις ἂν ἄριστα.
- Ο υποθετικός λόγος λανθάνει στην υποθετική μετοχή (γιγνώσκων).
- Στην απόδοση έχουμε δυνητική ευκτική ενεστώτα (πράττοις ἂν).
- Σχηματίζεται επομένως υποθετική πρόταση που δηλώνει την απλή σκέψη του λέγοντος ως εξής: εἰ ταῦτα γιγνώσκοις, πράττοις ἂν ἄριστα.
22. Ὁποσάκις ἔλθοιεν, εὐμενῶς αὐτοὺς προσεδέχετο.
- Ο υποθετικός λόγος λανθάνει στην αναφορικοϋποθετική πρόταση (ὁποσάκις ἔλθοιεν).
- Στην υπόθεση έχουμε ευκτική αορίστου β᾽ (ἔλθοιεν).
- Στην απόδοση έχουμε οριστική παρατατικού (προσεδέχετο).
- Σχηματίζεται επομένως υποθετική πρόταση που δηλώνει την αόριστη επανάληψη στο παρελθόν ως εξής: Εἰ ἔλθοιεν, εὐμενῶς αὐτοὺς προσεδέχετο.
23. Οὐκ ἂν ἐπεχειροῦμεν πράττειν, ἃ μὴ ἠπιστάμεθα.
- Ο υποθετικός λόγος λανθάνει στην αναφορικοϋποθετική πρόταση (ἃ μὴ ἠπιστάμεθα).
- Στην υπόθεση έχουμε οριστική παρατατικού (ἠπιστάμεθα).
- Στην απόδοση έχουμε δυνητική οριστική παρατατικού (ἂν ἐπεχειροῦμεν).
- Σχηματίζεται επομένως υποθετική πρόταση που δηλώνει το μη πραγματικό ως εξής: εἰ μὴ ἠπιστάμεθα, οὐκ ἂν ἐπεχειροῦμεν πράττειν.
24. Σπουδαίου ἀνδρὸς δεηθεῖσα ἡ πόλις ἀπέβλεπε πρὸς τὸν Θεμιστοκλέα.
- Ο υποθετικός λόγος λανθάνει στην υποθετική μετοχή (δεηθεῖσα).
- Στην απόδοση έχουμε οριστική παρατατικού (ἀπέβλεπε).
- Σχηματίζεται επομένως υποθετική πρόταση που δηλώνει την αόριστη επανάληψη στο παρελθόν ως εξής: εἰ σπουδαίου ἀνδρὸς δεηθείη ἡ πόλις, ἀπέβλεπε πρὸς τὸν Θεμιστοκλέα.
25. Οὐκ ἂν ἔλαθεν ὁρμώμενος ὁ Κλέων πάσῃ τῇ στρατιᾷ.
- Ο υποθετικός λόγος λανθάνει στην υποθετική μετοχή (ὁρμώμενος).
- Στην απόδοση έχουμε δυνητική οριστική αορίστου β’ (ἂν ἔλαθεν).
- Σχηματίζεται επομένως υποθετική πρόταση που δηλώνει το μη πραγματικό ως εξής: εἰ ὡρμᾶτο ὁ Κλέων πάσῃ τῇ στρατιᾷ, οὐκ ἂν ἔλαθεν.
26. Ἀδικοῦντες βλάπτομεν ἡμᾶς αὐτούς.
- Ο υποθετικός λόγος λανθάνει στην υποθετική μετοχή (ἀδικοῦντες).
- Στην απόδοση έχουμε οριστική ενεστώτα (βλάπτομεν).
- Σχηματίζεται επομένως υποθετική πρόταση που δηλώνει την αόριστη επανάληψη στο παρόν – μέλλον ως εξής: ἐὰν ἀδικῶμεν, βλάπτομεν ἡμᾶς αὐτούς.
27. Πάντες οἱ στρατιῶται κακοὶ ἔσονται ὁρῶντες ἡμᾶς ἀθύμους.
- Ο υποθετικός λόγος λανθάνει στην υποθετική μετοχή (ὁρῶντες).
- Στην απόδοση έχουμε οριστική μέλλοντα (ἔσονται).
- Σχηματίζεται επομένως υποθετική πρόταση που δηλώνει το προσδοκώμενο ως εξής: πάντες οἱ στρατιῶται κακοὶ ἔσονται, ἐὰν ὁρῶσιν ἡμᾶς ἀθύμους.
28. Ἔχων τι ἐδίδους ἄν.
- Ο υποθετικός λόγος λανθάνει στην υποθετική μετοχή (ἔχων).
- Στην απόδοση έχουμε δυνητική οριστική παρατατικού (ἐδίδους ἄν).
- Σχηματίζεται επομένως υποθετική πρόταση που δηλώνει το μη πραγματικό ως εξής: εἰ εἶχες τι, ἐδίδους ἄν.
29. Μὴ εἰσβαλόντων Περσῶν εἰς Ἀθήνας οὐκ ἂν οἱ Ἀθηναῖοι κατέλιπον τὴν πόλιν.
- Ο υποθετικός λόγος λανθάνει στην υποθετική μετοχή (εἰσβαλόντων).
- Στην απόδοση έχουμε δυνητική οριστική αορίστου β᾽ (ἂν κατέλιπον).
- Σχηματίζεται επομένως υποθετική πρόταση που δηλώνει το μη πραγματικό ως εξής: εἰ μὴ εἰσέβαλον Πέρσαι εἰς Ἀθήνας, οὐκ ἂν οἱ Ἀθηναῖοι κατέλιπον τὴν πόλιν.
30. Μισῶ πονηρόν, χρηστὸν ὅταν εἴπῃ λόγον.
- Ο υποθετικός λόγος λανθάνει στην χρονικοϋποθετική πρόταση (ὅταν εἴπῃ λόγον).
- Στην υπόθεση έχουμε υποτακτική αορίστου (εἴπῃ).
- Στην απόδοση έχουμε οριστική ενεστώτα (μισῶ).
- Σχηματίζεται επομένως υποθετική πρόταση που δηλώνει την αόριστη επανάληψη στο παρόν και στο μέλλον ως εξής: μισῶ πονηρόν, χρηστὸν ἂν εἴπῃ λόγον.
31. Κῦρος οὕστινας ὁρῴη τὰ καλὰ διώκοντας, πάσαις τιμαῖς ἐγέραιρεν.
- Ο υποθετικός λόγος λανθάνει στην αναφορικοϋποθετική πρόταση (οὕστινας ὁρῴη τὰ καλὰ διώκοντας).
- Στην υπόθεση έχουμε ευκτική ενεστώτα (ὁρῴη).
- Στην απόδοση έχουμε οριστική παρατατικού (ἐγέραιρεν).
- Σχηματίζεται επομένως υποθετική πρόταση που δηλώνει την αόριστη επανάληψη στο παρελθόν ως εξής: Κῦρος εἴ τινας ὁρῴη τὰ καλὰ διώκοντας, πάσαις τιμαῖς ἐγέραιρεν.
32. Τὰς τοῦ πατρὸς προαιρέσεις ἀναμνησθεὶς οἰκεῖον καὶ καλὸν ἕξεις παράδειγμα.
- Ο υποθετικός λόγος λανθάνει στην χρονικοϋποθετική μετοχή (ἀναμνησθεὶς).
- Στην απόδοση έχουμε οριστική μέλλοντα (ἕξεις).
- Σχηματίζεται επομένως χρονικοϋποθετική πρόταση που δηλώνει το προσδοκώμενο ως εξής: ἐπὰν τὰς τοῦ πατρὸς προαιρέσεις ἀναμνησθῇς, οἰκεῖον καὶ καλὸν ἕξεις παράδειγμα.
33. Αὐτοῦ διατρίψωμεν, ἔως ἄν φῶς γένηται.
- Ο υποθετικός λόγος λανθάνει στην χρονικοϋποθετική πρόταση (ἔως ἄν φῶς γένηται).
- Στην υπόθεση έχουμε υποτακτική αορίστου β᾽ (γένηται).
- Στην απόδοση έχουμε οριστική μέλλοντα (διατρίψωμεν).
- Σχηματίζεται επομένως υποθετική πρόταση που δηλώνει το προσδοκώμενο ως εξής: αὐτοῦ διατρίψωμεν, ἄν φῶς γένηται.
34. Οὐκ ἄν δικάσαις, πρὶν ἄν ἀμφοῖν μῦθον ἀκούσῃς.
- Ο υποθετικός λόγος λανθάνει στην χρονικοϋποθετική πρόταση (πρὶν ἄν ἀμφοῖν μῦθον ἀκούσης).
- Στην υπόθεση έχουμε υποτακτική αορίστου β᾽ (ἀκούσῃς).
- Στην απόδοση έχουμε δυνητική ευκτική αορίστου (ἄν δικάσαις).
- Σχηματίζεται επομένως υποθετική πρόταση που δηλώνει το προσδοκώμενο ως εξής: οὐκ ἄν δικάσαις, ἄν ἀμφοῖν μῦθον ἀκούσῃς.
