Η σατραπεία
Κωνσταντίνος Καβάφης
Επισημάνσεις προς τον αναγνώστη
- Με κόκκινο υπογραμμίζονται τα σχήματα λόγου.
- Με μπλε ο ερμηνευτικός σχολιασμός του κειμένου.
- Με πράσινο τα αφηγηματικά στοιχεία.
- Με μωβ οι ενότητες και στα στοιχεία δομής.
- Με πορτοκαλί ο χαρακτηρισμός των προσώπων.
Το ποίημα γράφτηκε το 1910. Παρά το γεγονός ότι μπορούμε να διακρίνουμε συγκεκριμένους ιστορικούς υπαινιγμούς, ο ποιητής μάς πληροφορεί ότι δεν υπονοεί κατανάγκη το Θεμιστοκλή ή το Δημάρατο ούτε και κατανάγκη άνθρωπο πολιτικό (Γ. Λεχωνίτης, Καβαφικά αυτοσχόλια). Έτσι το ποίημα αποχτά μια γενικότητα διαχρονική.
Τι συμφορά, ενώ είσαι καμωμένος
Ο ποιητής αξιοποιεί το β' ενικό πρόσωπο για να δώσει στο ποίημά του έναν διδακτικό τόνο.
για τα ωραία και μεγάλα έργα
η άδικη αυτή σου η τύχη πάντα
ενθάρρυνσι κι επιτυχία να σε αρνείται·
προσωποποίηση
Η "συμφορά" για την οποία μιλάει ο Καβάφης είναι η ατυχία των ανθρώπων που ενώ θεωρούν ότι γεννήθηκαν για την επίτευξη υψηλών στόχων οι συνθήκες της ζωής δεν τους επιτρέπουν να τα πραγματοποιήσουν.
να σ’ εμποδίζουν ευτελείς συνήθειες,
και μικροπρέπειες, κι αδιαφορίες.
πολυσύνδετο
Βλέπουμε ότι ενώ προηγουμένως (στ.3) η αποτυχία αποδιδόταν στην τύχη, αυτό που τελικά εμπόδιζε την επίτευξη των υψηλών στόχων ήταν ασήμαντες συνήθειες, οι μικροπρέπειες και οι αδιαφορίες. Έτσι, η αναφορά στην τύχη αποκτά ειρωνικό χαρακτήρα και η αποτυχία του ήρωα οφείλεται αποκλειστικά στις αδυναμίες του.
Και τι φρικτή η μέρα που ενδίδεις
(η μέρα που αφέθηκες κι ενδίδεις),
Ο στίχος τοποθετείται μέσα σε παρενθέσεις για να τονιστεί η σημασία του.
Με την επανάληψη του στίχου ο ποιητής τονίζει την παθητική εγκατάλειψη του ατόμου από τον εαυτό του. Είναι η μέρα όπου ο ήρωας αποφασίζει να πάψει πια να αγωνίζεται κόντρα σε όλες τις συγκυρίες και να αφεθεί στην τύχη του.
και φεύγεις οδοιπόρος για τα Σούσα,
Τα Σούσα είναι πόλη περσική. Ο ήρωας αφού "αφέθηκε" στην τύχη του φεύγει με τα πόδια για την περσική αυτή πόλη. Ο ποιητής νοερά μας τοποθετεί στην αρχαία Ελλάδα. Ο ήρωας, μην αναμένοντας πλέον να αναγνωριστεί για την αξία του στην πατρίδα του, φεύγει προς την Περσία ως προδότης.
και πιαίνεις* στον μονάρχην Αρταξέρξη
Ο βασιλιάς των Περσών Αρταξέρξης λειτουργεί εδώ σαν σύμβολο υλικού πλούτου και απόλυτης εξουσίας. Αποτελεί στο ποίημα αυτό ένα αρνητικό σύμβολο γιατί η εξουσία του πηγάζει από τον φόβο των υπηκόων του (δεν είναι ένς δημοκρατικά εκλεγμένος δημοφιλής ηγέτης, αλλά ένας απόλυτος μονάρχης) και ο πλούτος του είναι συνώνυμος της χλιδής και της μαλθακότητας.
που ευνοϊκά σε βάζει στην αυλή του,
και σε προσφέρει σατραπείες και τέτοια.
Ο Αρταξέρξης προσφέρει στον ήρωα διοικητικές περιφέρειες και εξουσίες.
Και συ τα δέχεσαι με απελπισία
Με το πολυσύνδετο και τα διαδοχικά ρήματα σε ενεστώτα (που δίνουν διάρκεια στην πράξη στην οποία αναφέρονται) ο ποιητής διαμορφώνουν μια εικόνα σταδιακής μετάπτωσης του ήρωα.
αυτά τα πράγματα που δεν τα θέλεις.
Ο ήρωάς μας δεν στόχευε αρχικά γι' αυτά τα επιτεύγματα. Οι εξουσίες που του προσφέρει ο Πέρσης βασιλιάς τον γεμίζουν απελπισία γιατί συνειδητοποιεί ότι είναι ένας συμβιβασμός σε σχέση με αυτά που του αξίζουν.
Άλλα ζητεί η ψυχή σου, γι’ άλλα κλαίει·
επανάληψη
Μέσα από τον στίχο αυτό υπογραμμίζεται η τραγικότητα του ήρωα που αφέθηκε στην επίτευξη των εύκολων στόχων, οι οποίοι όμως σε καμία περίπτωση δεν μπορούν να τον κάνουν να ξεχάσει τα υψηλά ιδανικά με βάση τα οποία ξεκίνησε. Η ανάμνηση των ιδανικών αυτών είναι ένα συνεχές βασανιστήριο που του υπενθυμίζει όσα θα ήθελε να έχει κατακτήσει, αλλά δεν μπόρεσε.
τον έπαινο του Δήμου και των Σοφιστών*,
τα δύσκολα και τ’ ανεκτίμητα Εύγε·
Ο δήμος και οι σοφιστές παραπέμπουν στο δημοκρατικό πολίτευμα της αρχαίας Αθήνας. Εκεί οι ηγέτες κέρδιζαν την εκτίμηση του λαού μέσα από τα κατορθώματα, τη σοφία και τη ρητορική τους ικανότητα. Αντίθετα στην Περσία ο βασιλιάς υμνούνταν χωρίς να έχει κερδίσει τον τίτλο του μέσα από τον θαυμασμό και την εκτίμηση του λαού του. Γι' αυτό τα "εύγε" της δημοκρατίας είναι "δύσκολα" και "ανεκτίμητα".
την Αγορά, το Θέατρο, και τους Στεφάνους.
Η αγορά, το θέατρο και τα στεφάνια της δόξας συμβολοποιούν επίσης τα πνευματικά και καλλιτεχνικά επιτεύγματα της δημοκρατίας. Οι λέξεις αυτές (όπως και ο δήμος και οι σοφιστές) παίρνουν κεφαλαίο το πρώτο γράμμα για να τονιστεί η σημαντικότητά τους.
Αυτά πού θα σ’ τα δώσει ο Αρταξέρξης,
αυτά πού θα τα βρεις στη σατραπεία·
και τι ζωή χωρίς αυτά θα κάμεις.
επανάληψη - ρητορική ερώτηση
Τα αξιώματα και τα πλούτη του βασιλιά των Περσών δεν θα μπορέσουν να καλύψουν το κενό από την απώλεια των επιτευγμάτων της δημοκρατίας. Ο ήρωας γνωρίζει ότι η επιλογή του να αφεθεί και να συμβιβαστεί με αυτά θα συνοδεύεται για πάντα από την συνειδητοποίηση της στέρησης όλων των υψηλών ιδανικών που γνώρισε στη δημοκρατία, αλλά δεν κατάφερε να πραγματώσει.
πιαίνεις: πηγαίνεις. Σοφιστές: οι σοφοί, οι πνευματικοί άνθρωποι.
Ο ποιητής αξιοποιεί το β' ενικό πρόσωπο για να δώσει στο ποίημά του έναν διδακτικό τόνο.
για τα ωραία και μεγάλα έργα
η άδικη αυτή σου η τύχη πάντα
ενθάρρυνσι κι επιτυχία να σε αρνείται·
προσωποποίηση
Η "συμφορά" για την οποία μιλάει ο Καβάφης είναι η ατυχία των ανθρώπων που ενώ θεωρούν ότι γεννήθηκαν για την επίτευξη υψηλών στόχων οι συνθήκες της ζωής δεν τους επιτρέπουν να τα πραγματοποιήσουν.
να σ’ εμποδίζουν ευτελείς συνήθειες,
και μικροπρέπειες, κι αδιαφορίες.
πολυσύνδετο
Βλέπουμε ότι ενώ προηγουμένως (στ.3) η αποτυχία αποδιδόταν στην τύχη, αυτό που τελικά εμπόδιζε την επίτευξη των υψηλών στόχων ήταν ασήμαντες συνήθειες, οι μικροπρέπειες και οι αδιαφορίες. Έτσι, η αναφορά στην τύχη αποκτά ειρωνικό χαρακτήρα και η αποτυχία του ήρωα οφείλεται αποκλειστικά στις αδυναμίες του.
Και τι φρικτή η μέρα που ενδίδεις
(η μέρα που αφέθηκες κι ενδίδεις),
Ο στίχος τοποθετείται μέσα σε παρενθέσεις για να τονιστεί η σημασία του.
Με την επανάληψη του στίχου ο ποιητής τονίζει την παθητική εγκατάλειψη του ατόμου από τον εαυτό του. Είναι η μέρα όπου ο ήρωας αποφασίζει να πάψει πια να αγωνίζεται κόντρα σε όλες τις συγκυρίες και να αφεθεί στην τύχη του.
και φεύγεις οδοιπόρος για τα Σούσα,
Τα Σούσα είναι πόλη περσική. Ο ήρωας αφού "αφέθηκε" στην τύχη του φεύγει με τα πόδια για την περσική αυτή πόλη. Ο ποιητής νοερά μας τοποθετεί στην αρχαία Ελλάδα. Ο ήρωας, μην αναμένοντας πλέον να αναγνωριστεί για την αξία του στην πατρίδα του, φεύγει προς την Περσία ως προδότης.
και πιαίνεις* στον μονάρχην Αρταξέρξη
Ο βασιλιάς των Περσών Αρταξέρξης λειτουργεί εδώ σαν σύμβολο υλικού πλούτου και απόλυτης εξουσίας. Αποτελεί στο ποίημα αυτό ένα αρνητικό σύμβολο γιατί η εξουσία του πηγάζει από τον φόβο των υπηκόων του (δεν είναι ένς δημοκρατικά εκλεγμένος δημοφιλής ηγέτης, αλλά ένας απόλυτος μονάρχης) και ο πλούτος του είναι συνώνυμος της χλιδής και της μαλθακότητας.
που ευνοϊκά σε βάζει στην αυλή του,
και σε προσφέρει σατραπείες και τέτοια.
Ο Αρταξέρξης προσφέρει στον ήρωα διοικητικές περιφέρειες και εξουσίες.
Και συ τα δέχεσαι με απελπισία
Με το πολυσύνδετο και τα διαδοχικά ρήματα σε ενεστώτα (που δίνουν διάρκεια στην πράξη στην οποία αναφέρονται) ο ποιητής διαμορφώνουν μια εικόνα σταδιακής μετάπτωσης του ήρωα.
αυτά τα πράγματα που δεν τα θέλεις.
Ο ήρωάς μας δεν στόχευε αρχικά γι' αυτά τα επιτεύγματα. Οι εξουσίες που του προσφέρει ο Πέρσης βασιλιάς τον γεμίζουν απελπισία γιατί συνειδητοποιεί ότι είναι ένας συμβιβασμός σε σχέση με αυτά που του αξίζουν.
Άλλα ζητεί η ψυχή σου, γι’ άλλα κλαίει·
επανάληψη
Μέσα από τον στίχο αυτό υπογραμμίζεται η τραγικότητα του ήρωα που αφέθηκε στην επίτευξη των εύκολων στόχων, οι οποίοι όμως σε καμία περίπτωση δεν μπορούν να τον κάνουν να ξεχάσει τα υψηλά ιδανικά με βάση τα οποία ξεκίνησε. Η ανάμνηση των ιδανικών αυτών είναι ένα συνεχές βασανιστήριο που του υπενθυμίζει όσα θα ήθελε να έχει κατακτήσει, αλλά δεν μπόρεσε.
τον έπαινο του Δήμου και των Σοφιστών*,
τα δύσκολα και τ’ ανεκτίμητα Εύγε·
Ο δήμος και οι σοφιστές παραπέμπουν στο δημοκρατικό πολίτευμα της αρχαίας Αθήνας. Εκεί οι ηγέτες κέρδιζαν την εκτίμηση του λαού μέσα από τα κατορθώματα, τη σοφία και τη ρητορική τους ικανότητα. Αντίθετα στην Περσία ο βασιλιάς υμνούνταν χωρίς να έχει κερδίσει τον τίτλο του μέσα από τον θαυμασμό και την εκτίμηση του λαού του. Γι' αυτό τα "εύγε" της δημοκρατίας είναι "δύσκολα" και "ανεκτίμητα".
την Αγορά, το Θέατρο, και τους Στεφάνους.
Η αγορά, το θέατρο και τα στεφάνια της δόξας συμβολοποιούν επίσης τα πνευματικά και καλλιτεχνικά επιτεύγματα της δημοκρατίας. Οι λέξεις αυτές (όπως και ο δήμος και οι σοφιστές) παίρνουν κεφαλαίο το πρώτο γράμμα για να τονιστεί η σημαντικότητά τους.
Αυτά πού θα σ’ τα δώσει ο Αρταξέρξης,
αυτά πού θα τα βρεις στη σατραπεία·
και τι ζωή χωρίς αυτά θα κάμεις.
επανάληψη - ρητορική ερώτηση
Τα αξιώματα και τα πλούτη του βασιλιά των Περσών δεν θα μπορέσουν να καλύψουν το κενό από την απώλεια των επιτευγμάτων της δημοκρατίας. Ο ήρωας γνωρίζει ότι η επιλογή του να αφεθεί και να συμβιβαστεί με αυτά θα συνοδεύεται για πάντα από την συνειδητοποίηση της στέρησης όλων των υψηλών ιδανικών που γνώρισε στη δημοκρατία, αλλά δεν κατάφερε να πραγματώσει.
πιαίνεις: πηγαίνεις. Σοφιστές: οι σοφοί, οι πνευματικοί άνθρωποι.
Μορφή
- Αφηγηματικό ιστορικό ποίημα.
- Αξιοποιεί την τεχνοτροπία του ιστορικού συμβολισμού.
- Χρησιμοποιεί τη διήγηση με τη μορφή δραματικού μονολόγου.
- Απευθύνεται στον αναγνώστη σε β' ενικό πρόσωπο δημιουργώντας ένα ύφος παραινετικό - διδακτικό.
Στιχουργία
- Στίχος: ενδεκασύλλαβος
- Ομοιοκαταληξία: Δεν υπάρχει.
- Μέτρο: ιαμβικό (∪ —)
Γλώσσα
- Ιδιαίτερη καβαφική γλώσσα που χρησιμοποιεί ως βάση τη δημοτική αλλά την εμπλουτίζει με λόγιες λέξεις και ιδιωματικούς τύπους.
Ύφος
- Στοχαστικό - δραματικό - πεζολογικό.
Απαντήσεις στις ερωτήσεις του σχολικού βιβλίου (σελ. 433)
1. Το ποίημα στην πραγματικότητα είναι μονόλογος. Γιατί ο ποιητής τον αποδίδει σε 2ο πρόσωπο; Τι πετυχαίνει μ’ αυτό;
Χρησιμοποιώντας το β' ενικό πρόσωπο ο ποιητής κατορθώνει να μας τοποθετήσει στον ρόλο του κεντρικού ήρωα. Διαβάζοντας έτσι το ποίημα νιώθουμε ότι η ιστορία που αφηγείται είναι και η δικιά μας ιστορία. Ο μονόλογος αυτός του Καβάφη έχει έντονες ιστορικές αναφορές. Ενώ τα γεγονότα που περιγράφει θα μπορούσαν να διαγράφουν αρκετές ιστορικές προσωπικότητες (το Θεμιστοκλή, το Δημάρατο ή τον Αλκιβιάδη), ο ποιητής επιλέγει να μην αναφερθεί σε κάποιο συγκεκριμένο ιστορικό πρόσωπο, προσδίδοντας στο νόημα του ποιήματος καθολικότητα. Με τον τρόπο αυτό διαβάζοντας το ποίημα ο καθένας μας συνειδητοποιεί ότι αυτός που εγκατέλειψε του υψηλούς του στόχους για να συμβιβαστεί με μια εύκολη "νίκη" θα μπορούσαμε να είμαστε εμείς.
2. Η οργάνωση του ποιήματος γίνεται βασικά με αντιθέσεις. Να τις επισημάνετε και να αναλύσετε το περιεχόμενό τους.
Οι αντιθέσεις ξεκινούν από την αρχή του ποιήματος.
3. Η ζωή του ανθρώπου προσδιορίζεται όχι από τις διαθέσεις και τις επιθυμίες του αλλά από τις πράξεις του. Όταν όμως οι πράξεις είναι σε αντινομία με τις βαθύτερες επιθυμίες, η ζωή του ανθρώπου αποκτά μια διάσταση τραγική. Υπάρχει αυτή η τραγική διάσταση στον ήρωα του ποιήματος; Να την επισημάνετε.
Ο ήρωας του ποιήματος είναι ένας τραγικός ήρωας γιατί είναι ο ίδιος η πηγή της δυστυχίας του. Αναγκάζεται να συμβιβαστεί με μια ζωή που δεν καλύπτει τις προσδοκίες και τα ιδανικά του γιατί δεν μπόρεσε να κατακτήσει όσα θέλησε η ψυχή του. Η αποτυχία του όμως αυτή, ενώ αρχικά αποδίδεται στην τύχη (στ.3) είναι αποτέλεσμα της δικής του αδυναμίας να αποδειχθεί αντάξιος των απαιτήσεων των περιστάσεων. Οι ασήμαντες συνήθειες, οι μικροπρέπειες και οι αδιαφορίες (στ.5-6), είναι όλα χαρακτηριστικά ενός ανθρώπου χωρίς ισχυρή βούληση ή ηθικές αρετές. Έτσι, η αναφορά στην τύχη αποκτά ειρωνικό χαρακτήρα και η αποτυχία του ήρωα οφείλεται αποκλειστικά στις αδυναμίες του. Αυτή η ευθύνη για τον τελικό συμβιβασμό είναι που καθιστά τον ήρωα πρόσωπο τραγικό. Πάσχει εξαιτίας δικών του σφαλμάτων χωρίς όμως να έχει το ψυχικό σθένος να ανατρέψει την τύχη του.
4. Με βάση τις φράσεις «ωραία και μεγάλα έργα», «αφέθηκες κι ενδίδεις», «σατραπείες και τέτοια» και έχοντας υπόψη ότι η σατραπεία μπορεί να συμβολίζει τη ζωή της ευμάρειας, να συνθέσετε ένα δικό σας κείμενο αναπτύσσοντας τις απόψεις σας ανεξάρτητα από το ποίημα.
Η σύγχρονη καταναλωτική κοινωνία απομακρύνει τον άνθρωπο από την επίτευξη ουσιαστικών στόχων που θα τον εξυψώσουν και θα προσδώσουν ποιότητα στη ζωή του. Ο σύγχρονος άνθρωπος δεν κυνηγάει τα υψηλά και δυσκολοκατάκτητα ιδανικά. Αντίθετα, αναλώνεται στην επιδίωξη πρόσκαιρων απολαύσεων, στην αύξηση του υλικού του πλούτου και στη διαμόρφωση ενός προσωπείου ευμάρειας. Μέσα από την συνεχή απόκτηση υλικών αγαθών προσπαθεί να κατακτήσει την ευτυχία, η οποία όμως του ξεφεύγει. Η πραγματική γαλήνη δεν βρίσκεται τελικά στα πολυτελή σκάφη, τα ακριβά αυτοκίνητα ή τα φανταχτερά κοσμήματα. Είναι αντίθετα αποτέλεσμα άυλων αγαθών όπως η αναγνώριση, η ειλικρινής υποστήριξη, η ανιδιοτελής ενθάρρυνση από έναν άνθρωπο που εμπνεύσαμε και πίστεψε σε εμάς.
Χρησιμοποιώντας το β' ενικό πρόσωπο ο ποιητής κατορθώνει να μας τοποθετήσει στον ρόλο του κεντρικού ήρωα. Διαβάζοντας έτσι το ποίημα νιώθουμε ότι η ιστορία που αφηγείται είναι και η δικιά μας ιστορία. Ο μονόλογος αυτός του Καβάφη έχει έντονες ιστορικές αναφορές. Ενώ τα γεγονότα που περιγράφει θα μπορούσαν να διαγράφουν αρκετές ιστορικές προσωπικότητες (το Θεμιστοκλή, το Δημάρατο ή τον Αλκιβιάδη), ο ποιητής επιλέγει να μην αναφερθεί σε κάποιο συγκεκριμένο ιστορικό πρόσωπο, προσδίδοντας στο νόημα του ποιήματος καθολικότητα. Με τον τρόπο αυτό διαβάζοντας το ποίημα ο καθένας μας συνειδητοποιεί ότι αυτός που εγκατέλειψε του υψηλούς του στόχους για να συμβιβαστεί με μια εύκολη "νίκη" θα μπορούσαμε να είμαστε εμείς.
2. Η οργάνωση του ποιήματος γίνεται βασικά με αντιθέσεις. Να τις επισημάνετε και να αναλύσετε το περιεχόμενό τους.
Οι αντιθέσεις ξεκινούν από την αρχή του ποιήματος.
- Ο ήρωας γνωρίζει ότι είναι πλασμένος για υψηλούς στόχους (στ.1-2). Ωστόσο η ατυχία του στερεί τη χαρά της επίτευξης των στόχων αυτών (στ.3-4). Δημιουργείται έτσι μια αντίθεση ανάμεσα σε αυτό που το υποκείμενο θα ήθελε να γίνει και σε αυτό που πραγματικά γίνεται.
- Αφού ο ήρωας δέχεται τα πλούτη και τις εξουσίες που του δίνει ο Πέρσης βασιλιάς βρίσκεται αντιμέτωπος με μια νέα αντίθεση: γνωρίζει μέσα του ότι η ψυχή του θέλει άλλες τιμές και άλλα πλούτη (στ. 13-15). Ο ήρωας αφέθηκε στην επίτευξη των εύκολων στόχων, οι οποίοι όμως σε καμία περίπτωση δεν μπορούν να τον κάνουν να ξεχάσει τα υψηλά ιδανικά με βάση τα οποία ξεκίνησε. Η ανάμνηση των ιδανικών αυτών είναι ένα συνεχές βασανιστήριο που του υπενθυμίζει όσα θα ήθελε να έχει κατακτήσει, αλλά δεν μπόρεσε.
3. Η ζωή του ανθρώπου προσδιορίζεται όχι από τις διαθέσεις και τις επιθυμίες του αλλά από τις πράξεις του. Όταν όμως οι πράξεις είναι σε αντινομία με τις βαθύτερες επιθυμίες, η ζωή του ανθρώπου αποκτά μια διάσταση τραγική. Υπάρχει αυτή η τραγική διάσταση στον ήρωα του ποιήματος; Να την επισημάνετε.
Ο ήρωας του ποιήματος είναι ένας τραγικός ήρωας γιατί είναι ο ίδιος η πηγή της δυστυχίας του. Αναγκάζεται να συμβιβαστεί με μια ζωή που δεν καλύπτει τις προσδοκίες και τα ιδανικά του γιατί δεν μπόρεσε να κατακτήσει όσα θέλησε η ψυχή του. Η αποτυχία του όμως αυτή, ενώ αρχικά αποδίδεται στην τύχη (στ.3) είναι αποτέλεσμα της δικής του αδυναμίας να αποδειχθεί αντάξιος των απαιτήσεων των περιστάσεων. Οι ασήμαντες συνήθειες, οι μικροπρέπειες και οι αδιαφορίες (στ.5-6), είναι όλα χαρακτηριστικά ενός ανθρώπου χωρίς ισχυρή βούληση ή ηθικές αρετές. Έτσι, η αναφορά στην τύχη αποκτά ειρωνικό χαρακτήρα και η αποτυχία του ήρωα οφείλεται αποκλειστικά στις αδυναμίες του. Αυτή η ευθύνη για τον τελικό συμβιβασμό είναι που καθιστά τον ήρωα πρόσωπο τραγικό. Πάσχει εξαιτίας δικών του σφαλμάτων χωρίς όμως να έχει το ψυχικό σθένος να ανατρέψει την τύχη του.
4. Με βάση τις φράσεις «ωραία και μεγάλα έργα», «αφέθηκες κι ενδίδεις», «σατραπείες και τέτοια» και έχοντας υπόψη ότι η σατραπεία μπορεί να συμβολίζει τη ζωή της ευμάρειας, να συνθέσετε ένα δικό σας κείμενο αναπτύσσοντας τις απόψεις σας ανεξάρτητα από το ποίημα.
Η σύγχρονη καταναλωτική κοινωνία απομακρύνει τον άνθρωπο από την επίτευξη ουσιαστικών στόχων που θα τον εξυψώσουν και θα προσδώσουν ποιότητα στη ζωή του. Ο σύγχρονος άνθρωπος δεν κυνηγάει τα υψηλά και δυσκολοκατάκτητα ιδανικά. Αντίθετα, αναλώνεται στην επιδίωξη πρόσκαιρων απολαύσεων, στην αύξηση του υλικού του πλούτου και στη διαμόρφωση ενός προσωπείου ευμάρειας. Μέσα από την συνεχή απόκτηση υλικών αγαθών προσπαθεί να κατακτήσει την ευτυχία, η οποία όμως του ξεφεύγει. Η πραγματική γαλήνη δεν βρίσκεται τελικά στα πολυτελή σκάφη, τα ακριβά αυτοκίνητα ή τα φανταχτερά κοσμήματα. Είναι αντίθετα αποτέλεσμα άυλων αγαθών όπως η αναγνώριση, η ειλικρινής υποστήριξη, η ανιδιοτελής ενθάρρυνση από έναν άνθρωπο που εμπνεύσαμε και πίστεψε σε εμάς.
